Najpopularniejsze polskie rasy koni

Koń małopolski - polskie rasy koni

Koń małopolski należy do koni półkrwi angloarabskiej i arabskiej. Występują wszystkie maści. Powstanie tej rasy wiąże się z udziałem miejscowych koni chłopskich oraz koników polskich. Ze wszystkich ras koni gorącokrwistych w Polsce koń małopolski mają najsilniej wyrażone takie cechy jak m.in. płodność, długowieczność, niewybredność czy wytrzymałość w pracy. W XVIII wieku rodzima rasa koni uszlachetniła się dzięki koniom orientalnym (m.in. tureckim, perskim). W kolejnych wiekach w kształtowaniu obecnych koni małopolskich miały swój również konie innych sprowadzanych do Polski ras. Konie małopolskie dzielą się na cztery odmiany: kielecką, lubelską, sądecką i dąbrowsko-tarnowską.

Konie małopolskie należą do koni wierzchowych. Są eleganckie, wytrzymałe i mają średnią wielkość. Głowę mają niewielką (podobną do głowy konia arabskiego), szyję długą i lekki kark. Konie małopolskie charakteryzują się lekko ściętym i umięśnionym zadem, długimi i suchymi kończynami i dobrymi kopytami. Wysokość w kłębie waha się między 158 cm a 165 cm.

Główne hodowle elitarnych koni małopolskich znajdują się m.in. w Walewicach, Ochabach, Janowie Podlaskim oraz Prudniku.

Rasy koni polskich: Koń huculski in. Hucuł, Huc

Koń huculski jest koniem domowym. Najczęstszymi maściami tej rasy konia są: gniada, myszata, srokata oraz w mniejszym stopniu bułana i kara. Jego przodkiem był tarpan – wymarły gatunek dzikiego konia. Do końca XIX wieki konie huculskie były hodowane głównie we wschodniej części Karpat. Hucuł należy do prymitywnej rasy koni górskich. Dawniej używany był przede wszystkim jako koń juczny. Aktualnie są wykorzystywane w turystyce górskiej, w zaprzęgu, hipoterapii, rekreacji oraz podczas rajdów terenowych.

Konie huculskie mają podłużną głowę, krótką i mocną szyję oraz bujną grzywę. Krótkie, silne i strome łopatki sprawiają, że ta rasa koni doskonale nadaje się do zaprzęgów. Kończyny Hucuła są krótkie i silne, a grzbiet – mocny. Wysokość w kłębie sięga 132-145 cm.

Typowymi cechami rasowymi konia huculskiego są: ciemna pręga idąca przez grzbiet oraz pręgowane kończyny.

Główne hodowle koni huculskich w Polsce znajdują się w Regietowie, Bieszczadzkim Parku Narodowym oraz w Hawłowicach.

Zobacz też: Rajdy konne w Polsce

Najbardziej znana rasa koni: Konik polski

Konik polski należy do polskiej rasy koni późno dojrzewających (typ kuca). Ta rasa koni jest długowieczna, odporna na trudne warunki oraz choroby. Koniki polskie mają umaszczenie myszate, czarną pręgę grzbietową, pręgi na kończynach oraz niekiedy pręgę łopatkową. Obfita czarna grzywa koników polskich może zawierać nieliczne jasne włoski. Koniki polskie pochodzą od tarpanów (wschodnia Polska, Litwa, Prusy). W XVIII wieku zostały odłowione w rejonie Puszczy Białowieskiej i w późniejszym czasie rozdane chłopom. Podczas II wojny światowej konie zostały zrabowane, dopiero po wojnie zaczęto odbudowywać tę rasę.

Konik polski ze względu na wiele zalet (m.in. płodność, wytrwałość, dobre chody) był wykorzystywany przez ludzi w rolnictwie, sadownictwie, transporcie, hipoterapii czy rekreacji. Obecnie koniki polskie służą ludziom głównie w hipoterapii, rekreacji, jako rezerwa genetyczna czy w pielęgnacji krajobrazu (wypasanie).

Koniki polskie są małego wzrostu i mają silną i krępą budowę. Charakteryzują się prymitywną i ciężką głową, krótką i nisko osadzoną szyją, ściętym zadem, obfitą czarną grzywą i ogonem z nielicznymi jasnymi włosami. Wysokość w kłębie wynosi od 130 cm do 140 cm. Ogiery są większe od klaczy.

Główne hodowle koników polskich znajdują się w Popielnie (warunki stajenne), Roztoczańskim Parku Narodowym (warunki rezerwatowe), Bieszczadach (docelowo na wolności).

Rasy koni: Polski koń zimnokrwisty

Polski koń zimnokrwisty należy do małych lub średnich typów koni pospiesznoroboczych. Wśród polskich ras koni zimnokrwistych wyróżnia się m.in. konie sokólskie (maści kasztanowej, jasna grzywa i ogon), konie lidzbarsko-warmińskie (duża masa ciała) oraz konie łowicko-sochaczewskie (maść kasztanowa). Ta rasa koni jest genetycznie zbliżona do konia ardeńskiego. Swoje pochodzenie zawdzięcza małym rodzimym koniom roboczym oraz importowanym koniom zimnokrwistym m.in. z Francji czy Belgii. Dawniej wykorzystywane były głównie do pracy, aktualnie się od tego odchodzi.

Polskie konie zimnokrwiste różnią się w zależności od poszczególnych typów. Wspólnymi cechami dla nich wszystkich jest masywne i umięśnione ciało, duża głowa, mocna i szeroka szyja oraz szeroko rozstawione i umięśnione nogi. Polskie konie zimnokrwiste mają łagodny temperament i chęć do pracy. Wysokość w kłębie dla ogierów – 155-200 cm; dla klaczy – 148-190 cm.